España - Hondón de las Nieves

Zaterdag 14 april:

We werden hartelijk welkom geheten door Peter en Caroline van camperplaats EuroPeCa.
Na een wandelingetje door de Rambla (droge rivierbedding) werden we uitgenodigd voor een drankje en lekker amandelgebak in de buitenlounge en we maakten meteen kennis met de andere camperaars. De plek tussen de finca’s (boerderijwoningen) biedt ruim plaats aan maximaal 6 campers.
De ligging is fantastisch: 1,5 km van het dorpje la Romana af met een paar marmerfabrieken (daar staat deze streek om bekend) en uiteraard wijngaarden met de bijbehorende bodega’s in de omgeving, en door bergen omringd in alle vier de windrichtingen. Erbij zijn luxe douches en toiletten én uiteraard een zwembad.
De temperatuur van het water is echter nog erg koud en ik ben geen Wim Hofman om daarvan dan gebruik te willen maken ;),ook al is de buitentemperatuur rond de 24 graden!
Hub en ik zijn beide fan van de serie ‘Homeland’. Alle andere weken hebben we het kunnen kijken op de ITV-app van KPN. Daar heb je wel goede WIFI voor nodig en dat is er niet altijd. Hub had een router gekocht om het signaal wat te kunnen versterken en dat hielp in Totana. We hebben verschillende afleveringen met enig stotteren en haperen kunnen zien. Maar... het ging tenminste. Hier in Hondón had Peter de tv in de lounge speciaal voor ons aangezet zodat we konden kijken. Super! En natuurlijk een groot beeld. Dat is nog eens wat anders dan kijken op en IPad-scherm!

De volgende dag, zondag 15 april, was het weer een stralende dag. Wat zijn we toch een bofkonten om wakker te mogen worden in deze schitterende omgeving. Vanuit het slaapkamerraam, dat vanuit mijn kant op het oosten ligt, heb je een prachtig wijds uitzicht op een landschap dat ligt te baden in de ochtendzon. En slagroom op de taart is natuurlijk ontbijten buiten op ons ‘camperterras’!
We hebben een wandeling van ongeveer 7 km in de omgeving gemaakt door wijngaarden en amandelboomgaarden, door de Rambla en onder aquaducten door en uiteraard langs de bodega. Deze is, net zoals plaatselijke supermarkten, bakkers en slagers, op zondag en zaterdagnamiddag gesloten. We besloten de volgende dag terug te gaan voor wijn, olijfolie én wandelschoenen.
Ja...ook die werden er verkocht.
We zijn in de buurt van Elche (of Elx) en daar wordt zo’n 50 % van alle Spaanse schoenen geproduceerd. De plaatselijke bodega verkoopt behalve drank ook producten uit de regio, waaronder dus ook de Elche schoenen.
Als afsluiting van de wandeling hebben we in de plaatselijke Spaanse kroeg op het terras wat gedronken voordat we ons huisje weer opzochten.
In het dorp, zoals zoveel voorkomt in Spanje, liggen ook ettelijke Engelse pubs. In Spanje wonen erg veel Engelsen. Als je de radio aanzet op een Engelse locale zender hoor je om de tien minuten reclame van makelaars die proberen Spaanse huizen aan de Engelsen te slijten. Dat is hier ‘big business’!
Wij spekken echter liever de Spaanse horeca.
Wat heet spekken! Een consumptie kost hier rond één euro!
De mensen verdienen hier rond 7 - 8 euro per uur!

Hier nog een leuk weetje:
Wij, als Nederlanders, zijn gewend om iemand te begroeten met drie kussen: één op de rechterwang, één op de linkerwang en weer één op de rechterwang.
Trouwens wat heet ‘kussen’! Vaak kussen we niet, geven hooguit een hand én als we kussen doen we dat negen van de tien keren in de lucht! Wat zijn wij eigenlijk koele kikkers! Daarmee doen we ons koude kikkerlandje eer aan :(.
Dus wat doe ik? Ik geef een Spanjaard drie kussen. Zoals ik het gewend ben: half op de wang en half in de lucht. Net zoals het uitkomt en net zoals de ander toenadering geeft. Hier belandden de drie kussen automatisch op de wang. Een Spanjaard is namelijk warm ( hij woont immers in een warm land :) en erg toegankelijk.
Echter, maak niet de vergissing die ik maakte: een Spanjaard kust namelijk TWEE keer: één warme zoen op de rechterwang en één - minstens net zo’n warme zoen op de linkerwang. Ik kuste vrolijk door, bracht daarmee mezelf in verlegenheid en de Spanjaard in verwarring.
Nu ga ik voor de Spaanse manier, tenminste... zolang ik hier ben. Of het nu om een Spanjaard gaat, of een Engelsman óf een Nederlander. Het is weliswaar een kus minder dan in Nederland maar deze twee zijn wel véél warmer....exotischer... zelfs een tikje zwoel!
Ja, wij Nederlanders kunnen in omgangsvormen nog veel leren!
Maandag 16 april.

Wij zijn bijna niet meer gewend om met TIJD rekening te houden.
Alle plaatselijke winkels en ook de bodega’s zijn open van 9 tot 2 en van 4 tot 7 uur. Wij wilden echter ‘s middags nog wat ondernemen en moesten er op tijd zijn (Ja... moesten! Hoor... de Nederlander spreekt! Met zijn gejacht en gejaag en zich toujours te laten meeslepen door de onrust om zich heen en ‘het menen te moeten’). We KUNNEN echter niet meer jachten en jagen - tenminste hier niet - we hebben ons al goed aangepast :).
Dus...rond half een waren we er, terwijl we van tevoren niets bijzonders hadden gedaan dan alleen de zorg aan en voor de dagelijkse menselijke behoeften (Hopelijk kunnen we dat een beetje vasthouden als we weer in Nederland zijn, maar ik vrees het ergste!)
Helaas... ze hadden geen schoenen in mijn maat.
Wel zijn we geslaagd voor de olijfolie en natuurlijk de wijn.
We waren op zoek naar olijfolie voor bakken en braden. De extra vierge is daarvoor niet geschikt, vanwege de gifstoffen die vrijkomen tijdens het verhitten.
Hier hadden ze - hoe kan het ook anders - de juiste voor ons.
Maar... zoals gezegd géén wandelschoenen voor mij en dat was toch wel een domper!
Nu moet ik het nog maar even doen met mijn oude sloffies, die toch wel behoorlijk te lijden hebben gehad op deze toch wel vrij woeste en ongelijke ondergrond.
Ik heb nog wel een paar bergschoenen bij me en die hebben we ‘s middags aangetrokken voor een bergwandeling naar een kruis op de berg.
Dat was een geweldige tocht. Hij duurde wel meer dan drie uur in totaal, maar dan heb je ook wat!
Het element wind had ruim spel - beneden al - maar dat voelde boven op de top heerlijk! We werden beloond met een geweldig uitzicht. Zelfs onze camper konden we beneden zien staan, zo helder was het weer.
Het was wel even zoeken naar de weg terug. De bewegwijzering in Spanje is niet al te geweldig en iedere rots, steen en plant lijken op elkaar. Dat vond ik wel even spannend.
We zijn van het zogenaamde pad afgeweken en hebben ons gefocust op de weg beneden.
Zo kwamen we er wel.
Rond half zeven ‘s avonds waren we eindelijk weer terug bij de camper: moe, maar voldaan.
Petje af voor Shiva, die het - na af en toe dragen -zo lang had weten vol te houden!