Au revoir la France et nos vacances!!

Millau.
Maandag 30 april:
Het was bewolkt en regenachtig, maar volgens de weerberichten zou het vandaag droog blijven.
Onze wandelplannen hadden we aan de kant geschoven, omdat het ons werd afgeraden door het meisje bij het toeristenbureau vanwege de aanwezigheid van de processierups en het contact met honden kon dodelijk zijn!
Dus pakten we onze fietsen om met behulp van de Millau-app de omgeving westelijk van Millau te verkennen en wel met name het viaduct van Millau en het dorpje Peyre, wat bekend staat als één van de mooiste dorpjes van Frankrijk.
We moesten onze winterjassen aantrekken; zó koud was het. Het scheelde niet veel of ik had mijn muts moeten opzetten en de handschoenen aan moeten trekken.
Millau ligt al hoog en het viaduct al helemaal!
Het was een hele klim naar boven, maar met onze fietsen wilde dat niets zeggen.
Het eerste stuk ging langs de rivier de Tarn. Op een gegeven moment moesten we over een brug en toen begon de klim. Eenmaal boven was pas echt zichtbaar hoe groots het viaduct is en zijn pijlers.
Het informatiecentrum, van waaruit je helemaal een prachtig zicht op het viaduct schijnt te hebben, was helaas dicht.
Na op dit punt te hebben geluncht, namen we de weg terug; deze keer steil bergafwaarts.
Maar goed dat onze e-bikes krachtige remmen hebben!
We vervolgden onze weg naar ‘un des plus beaux villages de la France’: Peyre.
Gelegen tegen een robuuste, grillige bergwand met de Tarn aan de voet van het gehuchtje.
Wandelend door de smalle, steile straatjes van het hoog gelegen dorpje met zijn typische rotsstenen, deels opgeslorpt door de bergwand, werd je blik tussen de huizen gericht op het viaduct. Ergens vonden we het totaal niet passen in deze omgeving, waar je je meer in de Middeleeuwen waande. Het viaduct haalde je dan uit die droom met zijn stuk moderne technologie. We keken ernaar met wat gemengde gevoelens.

Tegen het einde van de middag namen we de weg terug naar Millau.
Het weer was in Peyre inmiddels opgeklaard. En ook in Millau. We besloten het stadje met behulp van de app al wandelend te gaan verkennen. In het centrum zie je moderne en oude gebouwen naast elkaar. Alleen het oudste gedeelte is oud gebleven en had voor ons de meeste bekoring.
Echter, tijdens de wandeling begon het weer te regenen. We haasten ons ‘naar huis’.
De regen bleef maar aanhouden tot in de nacht.
De volgende dag had ook geen al te beste papieren. We besloten dan ook weer verder noordwaarts te trekken.

Dinsdag 1 mei.
We wilden, vóór verder te rijden, wat boodschappen doen. Alles dicht!
Och ja, de dag van de arbeid!
Deze wordt hier ook echt gevierd en wordt er niet gewerkt. Hoe anders dan in Nederland!
Langs de weg zaten mensen met kleine bosjes bloemen. Ook met Lelietjes van Dalen, mijn lievelingsbloemen. Het schijnt dat deze te koop worden aangeboden, waarbij de koper de ontvanger van de door hem of haar gegeven bloemen geluk schenkt.
Hub heeft voor mij een bosje gekocht. Wat lief!!!
Ze staan nu voor het camperraam mooi te wezen. En ze ruiken heerlijk!

Vandaag wilden we een flink stuk rijden, tot voorbij Clermont Ferrand.
Even voor deze stad wilde Hub stoppen om even te kunnen uitrusten.
Toevallig kwamen we bij een mooi plaatsje, hoog op de berg: Montpeyroux.
De typische huizen voor deze streek - Aveyron - lagen om een donjon.
Terwijl Hub een dutje deed, ben ik het dorp gaan bezoeken.
Uit het kerkje klonk mooi gezang ter ere van deze dag (denk ik ;) )
Er stond een huisje te huur. In gedachte zag ik ons hier al wonen. Hoe romantisch en sfeervol!

Nadat we Clermont Ferrand achter ons hadden gelaten, vonden we een mooie, rustige en groene camperplaats met zicht op de puys. Het is hier immers een vulkanengebied! ( Wees gerust; ze zijn allen buiten werking ;))
Alles in dit deel van Frankrijk is groen. Mooi, fris lentegroen. De meeste bomen dragen beginnend of al behoorlijk volgroeid blad. De bermen staan volop in bloei en dragen vele kleuren en geuren.
Benieuwd naar de lente is in Nederland!

Woensdag 2 mei vervolgden we onze terugreis: van Clermont over de route nationale naar Chalon-sur-Saône naar Vougeot onder de rook van Dijon. Vougeot staat bekend om Chateau Clos de Vougeot en haar wijngaarden met de wijn staan bekend om de productie van de beste Bourgogne-wijnen: ‘les grands crus’.
In de 12 de eeuw startten de monniken van Cîteaux hier met de wijnbouw. Zij groeven dwars door de rotsbodem een waterput van 18 meter, verwijderden het struikgewas rondom en plantten de eerste wijnranken. Met hard werken en misschien een beetje hulp van boven bouwden ze hun wijngaard en het kasteel op.
Tijdens de Frans revolutie in 1789 werd het kasteel en de wijngaard opgeëist door de staat.
De laatste monnik Dom Laurent Goblet droeg daartoe gedwongen de wijngaard over aan Napoleon Bonaparte. Na de onteigening greep de bourgeoisie haar kans en kocht bankier Gabriel-Julien Ouvrard het Clos de Vougeot.
In de negentiende eeuw werd de wijngaard geteisterd door plagen zoals meeldauw. De erven van Ouvrard lieten na enkele mislukte oogsten het domein veilen. In 1889 werd Clos de Vougeot opgekocht door 15 wijnboeren en wijnhandelaren. Daarmee begon de splitsing van de wijngaard.
Inmiddels zijn er 86 wijnboeren die een stukje ‘Clos de Vougeot’ bezitten en dit op hun etiket mogen zetten. De wijnen behoren nu tot de meest prestigieuze van Frankrijk. Zeker voor een ‘Grand Cru’ of ‘Premier Cru’ moet diep in de buidel worden getast.
De ‘Chevaliers de Tastevin’, is een ridderorde, die in het leven is geroepen om de ‘vin de Bourgogne’ te promoten (Een ‘tastevin’ is van oorsprong een zilveren proefschaaltje waarin de wijnen worden geproefd).
In het kasteel kun je echter geen wijn proeven. Daarvoor moet je naar één van de vele caves in de omgeving.
Het zag er wel prachtig uit en we hebben ‘s avonds heerlijk kunnen wandelen in de omringende wijngaarden.

De volgende dag vervolgden we onze terugreis: van Dijon richting Nancy. In plaats van wijngaarden zagen we nu velden vol met de gele bloemen van de koolzaadplant, afgewisseld met groene weiden.
De laatste stop was tegen de avond in Luxemburg: Junglinster, vlakbij Echternach.

Dit is het laatste verslag van een prachtige reis, die ons veel moois van andere culturen, natuur en mensen heeft laten zien. Ook hebben Hub en ik van elkaar veel geleerd, én ook leren kennen. Zo anders als je wordt opgeslorpt door dagelijkse beslommeringen en plichten!
Bovendien heeft de warmte - vooral Hub - veel goed gedaan. Dat maakt dat we met weemoed afscheid nemen van een mooie tijd.

Als je dit leest zijn we waarschijnlijk alweer thuis.
We zijn dan weg geweest van 3 februari tot 4 mei, hebben ruim 7000 kilometer afgelegd, en het is omgevlogen!!!
Wat hebben we genoten!

Het is echter ook weer heel fijn om jou weer te zien!

We hopen dat je het fijn hebt gevonden om een beetje met ons mee te hebben kunnen leven en beleven.
Bedankt voor je aandacht en leuke reacties op ons blog en... tot gauw!