Noord-Alentejo: Évoramonte

Noord-Alentejo - Évoramonte

We hebben besloten om enkele dagen op de camping bij Évoramonte te blijven.

25 februari:
Een zonnige dag. Waarschijnlijk voorlopig de laatste.
Een zonnige, en ook een rustige dag. Ons ‘huisje op wielen’ weer eens goed op orde gemaakt, de was gedaan en buiten opgehangen op de gezamenlijke wasdraad. Niet lang daarna was hij alweer droog, kon hij weer de kast in en werd het bedje weer opgemaakt.
De laatste dag dat de zon zich liet zien. Daarvan hebben we natuurlijk geprofiteerd door te zonnebaden. Aan mij - Ans - niet echt besteed, tenminste niet voor lang, want al gauw ga ik denken wat ik zou kunnen gaan doen. Het was een mooie gelegenheid om weer eens buiten yoga te doen en wat spierversterkende oefeningen. Zo gezegd, zo gedaan.
Daarna heb ik samen met Shiva de omgeving eens goed verkend.
We zitten in een streek die bekend staat om de productie van kurk én ook van wijn.
Op de weg hier naartoe was het moeilijk om de verleiding te weerstaan om te proberen wat kurk te vergaren. Maar thuis zit ik ook niet aan de appelbomen van iemand anders, dus hier ook niet.
Bovendien moet je het juiste gereedschap hebben om de kurk te snijden en je moet er ook aan kunnen, want meestal is het onderste deel van de stam tot bijna twee meter hoog al helemaal ontdaan van de kurk.
Maar tijdens mijn wandeling met Shiva lagen er wel losse stukken op de grond, dus die werden dan ook mooi meegenomen. Of ze ook meegaan naar huis, is een tweede, want onze campergarage is ook weer niet al te groot.
We hebben besloten om vanuit deze camping erop uit te trekken en ‘s avonds hier weer terug te keren. De camping bevalt goed, is niet duur (9 euro per nacht), we kunnen er lekker warm douchen én - ook niet onbelangrijk - we hebben goed internet!
Aangezien het weer de komende dagen in heel Portugal en Spanje regenachtig zal zijn, heeft het voor ons ook weinig zin om verder te trekken.
Hier in de omgeving is van alles te beleven en te zien en dat gaan we dan ook doen.

26 februari:
De dag begon bewolkt, maar het regende nog niet.
De zon liet zich zelfs nog regelmatig zien. De temperatuur was goed, rond 19 graden.
We bezochten een kurkfabriek in Azaruja, ongeveer 12 km van onze camping vandaan.
We waren net binnen toen het pijpenstelen begon te regenen.
De bevolking hier is maar wat blij met die regen, want alles is KURKdroog :)
Het had al maanden niet meer geregend.
De kurkfabriek was erg bijzonder. Hier werd het grove werk gedaan. De kurk werd op maat gesneden, in kratten gedaan en op de vrachtwagen naar de diverse werkplaatsen gebracht om er tassen, schoenen, hoeden, portemonnees, onderzetters, lampen enz. enz. van te maken.
Er was een hele
uitgebreide winkel bij. Ongelooflijk wat je allemaal van kurk kunt maken!
Toen wij aankwamen was er net een groep Amerikanen, die een rondleiding door het bedrijf kreeg.
Ik heb me er even bij aangesloten om meer over de kurkverwerking te weten te komen.
Weet jij hoe het komt dat de champagnekurk de vorm heeft van een paddenstoel?
De kurk wordt in een ronde vorm gesneden, dwars op de stam - dan is hij sterker - dan wordt hij ‘gekookt’ en in de flessenhals gestopt. Tijdens het drogen zet hij uit en sluit dus goed af. Het deel van de kurk wat boven de fles uitsteekt, zet ook uit en zo ontstaat ‘de hoed van de paddenstoel’.
We hebben wat leuke spulletjes gekocht en daarna weer onze camping opgezocht.
Geregend heeft het niet veel meer.

27 februari:
Dolf, onze muzikant, is jarig. 34 jaar alweer.
Tegen de middag kregen we hem aan de lijn en hebben we - traditiegetrouw - weer uitbundig voor hem gezongen. Ieder jaar opnieuw doen we auditie, maar helaas... we mogen niet bij hem in de band :(
Het was een goede dag om een uitstapje te maken: bewolkt, maar de temperatuur was aangenaam.
Precies goed om een oude stad bezoeken en de geschiedenis van deze streek te proeven.
In een bos van steen-, kurk- en fluweeleiken ligt op een open plek een van de oudste en grootste steencirkels van Europa: Cromleque dos Almendres, in de buurt van Guadelupe, ongeveer 5 km van Évora.
Op dit glooiende stuk land vormen 92 menhirs een ovaal.
Er is een verband gelegd tussen Cromleque dos Almendres en Stonehenge in Engeland.
Astronomen hebben aangetoond dat er vanaf het hoogste punt van de aardbol maar twee astronomische breedtegraden zijn in de wereld, waar je tijdens een aantal nachten per jaar de volle maan aan het Zenit kunt waarnemen. Die plaatsen zijn Cromleque en Stonehenge.
De 7000 jaar oude, dubbele steencirkel bij Cromleque stamt uit de nieuwe steentijd en Bronstijd. Hij ligt op een heuvel en het uitzicht is prachtig.
Op sommige van de menhirs zijn gravures te zien. Waarschijnlijk had de cirkel een religieuze en ceremoniële functie en werd hier de zonnewende gevierd. Ook zijn eer aanwijzingen dat dit een astronomisch observatiepunt was. Een aantal van de stenen wijst in de richting van de zon tijdens de equinox: de twee dagen in heet jaar waarop de dag en de nacht precies even lang zijn (rond 21 maart en 21 september).
Helaas konden wij er rond dit tijdstip niet zijn, maar het was wel heel leuk dat nét toen wij er waren de zon zich even liet zien. Bovendien waren we helemaal alleen daar en konden letterlijk de bijzondere energie daar voelen. Heel apart!
Op zo’n 1400 meter van de Cromleque staat een bijna 4 meter hoge menhir. Deze wijst in de richting van de zon tijdens de winterzonnewende, de kortste dag van het jaar.
Ook daar waren we alleen en ook nu kwam net op dat moment de zon even door.
Een oude stad is prachtig, ontmoetingen met mensen uit andere landen geweldig, maar DIT - wij op zo’n magische plek, helemaal alleen, is toch het meest bijzondere wat er is.
Wij zijn zo blij dat we dit hebben mogen meemaken!
Trouwens, het de hele omgeving staat vol met dolmens en menhirs.
Het schijnt leuk te zijn om de monumenten met de fiets te bezoeken, maar daar was nu het weer toch niet naar.
Daarna wilden we toch ook nog graag de nabijgelegen oude stad Évora bezoeken.
Onderweg daar naartoe regende het, maar toen we er aankwamen was de bui alweer voorbij.
En al die tijd dat we er zijn geweest, is het droog gebleven. Wat een geluk!
Évora:
Het 1500 jaar oude historisch centrum van Évora stad is een openluchtmuseum. Het werd in 1986 door UNESCO op de werelderfgoedlijst geplaatst.
Het is de grootste stad van Alentejo en heeft 45.000 inwoners, van wie een groot percentage student is.
We konden onze camper parkeren vlakbij het ‘Aqueduto da Água de Prata, het ‘aquaduct van het zilveren water’. Het werd gebouwd tussen 1531 en 1537 en is nu nog 9 kilometer lang.
De bogen werden richting centrum steeds kleiner, tot op een gegeven moment maar een halve meter hoog en - het meest opvallende - er waren huizen in de bogen gebouwd!
Dat aquaduct is gebouwd door Francesco de Arruda, die ook de Torre de Bélem (Weet je nog? In Lissabon?) bouwde.
Er is een hoge en een lage stad. Wij hebben alleen de hoge stad bezocht, waar de meeste monumenten en achterafstraatjes zijn gelegen.
De Templo Romano, een Romeinse tempel, is absoluut de mooiste van Portugal. Hij wordt ook wel Templo de Diana genoemd, hoewel er geen bewijs is dat de tempel ooit aan deze godin was gewijd; nu wordt eerder aan Jupiter gedacht. De granieten Korinthische zuilen van de tempel en de kapitelen van marmer uit Estremoz verkeren in een verrassend goede staat. Misschien omdat de tempel tot een Middeleeuws fort werd omgebouwd en pas een eeuw geleden werd ontdekt.
Het is trouwens de best bewaarde Romeinse tempel van het Iberisch Schiereiland met veertien granieten zuilen die nog intact zijn.
Even verderop ligt de Sé Cadedral de Évora uit 1250. Deze lijkt op een fort en heeft twee torens, die afwijken van elkaar. Naast de hoofdpoort registeren al zeshonderd jaar de twaalf apostelen de geschiedenis. Of waren het er dertien? (Zie foto :) )
Via het centrale, met arcades omgeven plein, Praca do Giraldo, zijn we terug gelopen naar de camper en toen weer ‘huiswaarts’ gereden.