España - Murcia.

Spanje - Murcia 2.
Zaterdag 17 maart.
‘Bienvenido’ op ons blog!
Negen dagen zijn we nu op deze camperplaats aan de rand van de Sierra Espuña en vlakbij het plaatsje Totana.
Het weer heeft hier de beste papieren van het hele Iberische schiereiland en daarom blijven we hier nog een tijdje.
De temperatuur is steeds rond de twintig graden. Soms is het bewolkt, maar deze bewolking trekt doorgaans snel weg. De Sierra Espuña en de Sierra Nevada schijnen de regen tegen te houden.
Onze e-bikes komen erg goed van pas. We hebben al heel wat gefietst door de bergen en de velden. In de velden is het nu oogsttijd. Overal zie je ingehuurde arbeiders de broccoli, bloemkool, artisjokken en allerlei soorten sla oogsten. In dit deel van Spanje wordt het hele jaar door het land beplant. Een raar gezicht als je als Nederlander niet beter weet dan dat de oogsttijd alleen in de zomer en het najaar is en nu bij ons alles kaal erbij ligt. Het gebied is hier het hele jaar door ontzettend droog. Water wordt gehaald uit Noord-Spanje. Het zout wordt eruit gefilterd en het water wordt over grote afstand door kanalen en aquaducten naar het zuiden vervoerd en opgevangen in grote bekkens. Iedere boer mag er zijn deel van afnemen. Dit is aan sterke restricties gebonden; bij teveel afname riskeren ze een fikse boete. Het is goed te begrijpen dat men hier heel zuinig met het water omspringt. Op de camperplaats kunnen we water innemen en ook drinkwater tappen. Afhankelijk van de hoeveelheid water die op dat moment aanwezig is, is er een krachtige of zwakke straal. We kunnen evengoed genoeg innemen, maar dan moeten we een beetje geduld oefenen voordat onze tank gevuld is. Dan blijkt maar eens temeer, hoe ongeduldig wij zijn; hier geldt echt mañana, mañana!
Ja... wij leren hier om geduldig te zijn en alle tijd te hebben. In het begin was het wennen omdat we zelf ook nog in een bepaalde ‘drukte’ zaten, maar ik moet zeggen in deze omgeving en omstandigheden lukt het ons steeds beter.
Mensen hebben hier gewoon alle tijd. Woensdag was het markt langs de Rambla.
En, heel op hun gemak halen de mensen hun beurs tevoorschijn om te betalen en de verkoper wacht rustig ook al staan er nog vijf mensen te wachten. Daar kunnen wij nog veel van leren!
Misschien heb je al vaker van Rambla of Ramblas gehoord. Heel bekend is de Ramblas in Barcelona, een ruim 1200 meter lange straat in het centrum. Weet je nog? De plek waar in augustus 2017 die aanslag is gepleegd. Ik heb er nooit bij stilgestaan wat het woord eigenlijk betekent. Aangezien ik het woord ‘Rambla’ hier veel tegenkom, ben ik het maar eens gaan opzoeken. Ik had op de kaart wel gezien dat in Totana een rivier moest liggen. Maar... in het echt geen rivier te bekennen, wel een droge bedding midden door het centrum, waarlangs, zoals ik al schreef, de woensdagmarkt plaatsvindt.
La Rambla (ook wel Las Ramblas) was/is oorspronkelijk een droge rivierbedding die bij hevige regens het water van de bergen naar de zee leidde/leidt.
Hier in Totana is de rivierbedding dus in stand gebleven. Het is meer een soort gracht, waar ze geen straat van hebben gemaakt. Ik denk dat het net zoals de kanaaltjes en aquaducten dient als wateropvang voor de mensen in het stadje zelf.

Ik heb enkele foto’s toegevoegd van de dagen dat we in en door de bergen hebben gefietst.
Prachtig! Wat een uitzichten!
We dachten een ‘rondje’ door de Sierra Espuña te fietsen, maar dat bleek doch een beetje teveel gevraagd van onze accu’s. Daarom zijn we voordat we op de helft waren, maar omgekeerd.
Het was wel goed dat we dit hadden gedaan, want daardoor zijn we wel leuke bezienswaardigheden tegengekomen:
We waren het dorpje Aledo voorbijgefietst, maar nu, op de terugweg, deden we het kleine oord met zijn kasteel aan. Wat een mooi uitzicht boven bij de oude toren, de enige die is overgebleven van het kasteel. Hij staat op een smalle richel naast de bergen van de Sierra Espuña. Zoals zoveel hier, is het Moors van oorsprong. Het is gebouwd van gestampte aarde, wat het zijn rode kleur geeft. Het is geheel aan de oneffenheid van het terrein aangepast en heeft vele ondergrondse ruimtes met vele kanalen en gangen, die leiden naar het gebied eromheen. De toren werd - zoals meestal - gebruikt ter verdediging.
Verder fietsend naar beneden, kwamen we ineens een bordje tegen dat de mogelijkheid bood om een kruisgang, hoog in de bergen, te bezoeken. De kroon op het volgen van deze kruisgang, was een Christusfiguur op het topje van de berg. Vanuit onze camperplek kunnen we deze figuur zien. ‘s Avonds is hij verlicht. En wederom... wat een uitzichten! Iedere keer proberen we het weer vast te leggen met het fototoestel, maar de schoonheid en weidsheid is helaas bijna niet te pakken.
We hebben een poging gedaan; zie de foto’s.
Hier op de camperplek staan vooral Nederlanders en Engelsen. Sommigen blijven voor een paar dagen, anderen overwinteren hier en zijn er al vanaf november.
We hebben een Engels stel ontmoet, of beter gezegd een Schots paar, dat hier al zo lang is en de omgeving al heel goed kent.
Met hen hebben we een keer gefietst en zij hebben ons ook geadviseerd om eens naar ‘The blue lagoon’ of beter gezegd, de ‘Embalse de Algeciras’ te gaan, een kleine twintig kilometer noordwestelijk van onze plek. Het is een waterreservoir met een wateropvangcapaciteit van bijna 47 kubieke hectometer. Het leek wel een sprookje! En, afhankelijk hoe het zonlicht erop viel, veranderde de kleur van het water van aqua naar turquoise en de bergen van terra naar cadmiumgeel. Wat een mooi kleurenspel!
Ook dit heb ik proberen te ‘vangen’ met een foto. Het is aardig gelukt!
Ondertussen had Hub ontdekt dat er vele slakkenhuizen - onbewoond - lagen. Deze moesten natuurlijk worden verzameld om daar thuis straks creatief mee aan de slag te kunnen gaan.
Zoals gewoonlijk was mijn verzamelwoede groter dan die van Hub. Als het aan mij had gelegen had ik een hele tas vol meegenomen, maar dat vond Hub - terecht - niet zo’n goed idee, want... waar moeten we het allemaal laten???
De weg naar het meer toe was over asfaltweggetjes - soms erg slecht - en kiezelpaadjes, soms steil omhoog, dan weer steil omlaag. Het was goed opletten, maar, met een prachtig plaatje in het vooruitzicht, meer dan waard. Het weer was goed; niet teveel wind en prachtige wolkenpartijen.
Onderweg een klein spatje regen, maar dat was ook alles.
Ja, lieve mensen, we voelen ons hier helemaal op onze plek.
Ondertussen volgen wij van hieruit via BVN de ver- en ontwikkelingen in Nederland, zodat we toch een beetje op de hoogte blijven.
‘Mi ijo’ Dolf is op dit moment met zijn band Rosemary & Garlic in de U.S., om precies te zijn in Austin. Ook dit volgen we zoveel mogelijk, want we zijn natuurlijk hartstikke trots dat het zo goed met hen gaat.
Ik vind het fijn om onder woorden te brengen wat we allemaal zien en meemaken en jou een beetje te laten ‘meebeleven’.
Graag horen Hub en ik wat je ervan vindt en ook horen wij graag ‘Cómo está usted!’ (hoe het met jou/jullie gaat!)
En... mocht je ons blog toch niet zo leuk vinden of liever geen berichtjes meer ontvangen, laat het gerust weten. Even goede vrienden!

‘Hasta otro día’!!!