Noord-Alentejo - Évoramonte 2

Noord-Alentejo - Évoramonte 2

28 februari:
In de nacht van 27 op 28 februari regende het pijpenstelen. Het leek wel of er in een keer hele bakken water vanuit de hemel over Évoramonte werden gegoten.
Het kletterde behoorlijk op de camper en het beroofde ons van onze slaap.
Volgens de weerberichten zal het de komende week regenachtig blijven met behoorlijk wat wind. En dat geldt niet alleen voor het gebied waar we nu zitten, maar voor heel Spanje en Portugal.
Het is niet anders en we moeten er ons op aanpassen.
Dat betekende dat we de hele woensdag - op het doen van boodschappen na - in de camper hebben doorgebracht.
We amuseren ons wel, hoor!
Boekje lezen... wat herstelwerkzaamheden doen... tv kijken...
Ik - Ans - word gauw ongedurig en ga dan zitten bedenken wat ik zal/kan gaan doen.
Het wordt dan bezig zijn met creatieve dingen en dat is wel even lekker :).
We zitten hier in het gebied van de kurkeiken.
Het is ook erg fijn dat we zulk goed internet hebben en dat biedt dé gelegenheid om meer over kurk te weten te komen.
Als het je niet interesseert, sla je het volgende stuk maar over.
Ik wilde er echter graag meer over weten.

In Portugal is de kurkeik samen met de dennenboom de meest voorkomende boom.
De meeste staan in de Alentejo, maar ook in de Algarve komen ze voor.
Het materiaal kurk ontstaat door het verwijderen van de schors van de boomstam. De schors wordt in gedeelten van de boom gehaald door zeer vaardige mensen, die hiervoor speciale bijlen gebruiken, een traditioneel ambacht dat al honderden jaren oud is.
Het viel me op dat alle kurkeiken genummerd zijn. Er zijn grote witte getallen op de stammen geschilderd. Dit zijn de laatste cijfers van het jaar waarin ze geoogst zijn.
Zo houden de kurkboeren per boom bij wanneer ze de schors opnieuw kunnen afhalen.
Afhankelijk van de kwaliteit kurk waar ze naar op zoek zijn, verschilt de periode die gewacht moet worden. Minstens negen jaren zijn nodig voordat de schors voldoende is aangegroeid en een nieuwe oogst kan plaatsvinden.
De schors groeit van binnenuit weer aan, dus dit nummer blijft altijd zichtbaar aan de buitenkant.
Elke kurkeik moet 20 tot 25 jaar oud zijn voordat de eerste kurkschors kan en mag worden geoogst. De eerste kurk die van de eik afkomt staat bekend als Maagdenkurk en heeft een harde en onregelmatige structuur. Als de Maagdenkurk is geoogst, begint er een nieuwe laag kurk te groeien. De eerste van de nieuwe laag, die na negen jaar wachten kan worden geoogst, wordt secundaire kurk genoemd.
Kurk wordt duurzaam geoogst en het afstropen van de schors is op geen enkele manier schadelijk voor de boom, indien goed uitgevoerd. De schors groeit volledig terug en krijgt na elke oogst een minder onregelmatige structuur.
Een kurkeik kan tijdens zijn levenscyclus tot wel twintig keer veilig worden ontschorst. Dit maakt kurk een onuitputtelijke natuurlijke bron.
Dan nu de wijnkurk. Elke eik geeft genoeg kurk om vierduizend wijnflessen te kunnen afsluiten. Pas na negen jaar is de schors voldoende dik voor een nieuwe oogst, maar pas na 20, 25 jaar levert de eik de hoge kwaliteit schors die nodig is voor het vervaardigen van wijnkurken. Voor de kurk van champagneflessen duurt dit zelfs nog langer.
Als de kurk is afgehaald gaat het naar de fabriek, waar het wordt gedroogd voor meer dan een half jaar. Wij zagen bij de fabrieken grote stukken kurk op stapels buiten liggen te drogen. Na het drogen wordt de kurk gekookt en plat gedrukt. Hierna hangt het er vanaf wat er met de kurk gemaakt moet worden, maar in het geval van de wijnkurken worden de stukken klein gesneden en daarna worden ze gesneden tot hun uiteindelijke vorm.
Meer dan de helft van de wereldwijde kurkproductie komt uit Portugal.
Portugese kurk geldt, nog steeds, als de beste ter wereld.
De Portugese kurkexport is echter zwaar getroffen door de economische crisis en ook het gebruik van schroefdoppen op wijnflessen helpt niet.
Gelukkig voor de Portugezen is kurk niet alleen nodig voor het afsluiten van een wijnfles.
Meer en meer zie je kurk als materiaal in interieurartikelen, kleding en tassen en serviezen. Er is zoveel mogelijk met kurk!


Het was echt geen weer om naar buiten te gaan, zo ging het tekeer.
Shiva moest natuurlijk desondanks worden uitgelaten, en het was dan ook echt even UIT... en vlug weer IN...
Zoveel regen: dat maken we zelfs in Nederland nauwelijks mee.
Toch was de temperatuur goed, rond 15 graden, maar door de wind voelde het kouder aan.
Dat is nog altijd ongeveer 20 graden warmer dan in Nederland, waar de schaatsen uit het vet worden gehaald, hebben we begrepen van BVN, de televisiezender voor Nederlanders in het buitenland.

1 maart:
Vannacht heeft het weer flink geregend.
Maar... in de loop van de middag zou het wat gaan opklaren.
We popelden om naar buiten te gaan en... als het nog had geregend, hadden we toch de stoute schoenen (uh... ik bedoel laarzen) aangetrokken om erop uit te trekken.
Dan maar het regenpak aan.
Maar... het bleek helemaal niet nodig te zijn.
In de ochtend heb ik mueslirepen gemaakt zonder oven. Toen regende het toch nog. Deze zijn lekker voor onderweg, tijdens een wandeling en ook tijdens de camperritten eet Hub er graag een.
Het was bewolkt, maar hier, in tegenstelling tot Nederland, kan het weer echt binnen enkele minuten totaal veranderen. Er kwamen kleine stukjes blauwe lucht achter de wolken tevoorschijn.. en meer... en nog meer... en een klein stukje zon... en nog meer zon...!
We hebben een wandeling gemaakt van rond de 8 km door het gebied waar we nu zitten.
We kwamen al die tijd helemaal niemand tegen. Alleen wat paarden, vogels, botten van een ree, zelfs stukken marmer en héél, héél veel kurkeiken!
Gedurende de hele wandeling heeft de zon geschenen. Net een halve kilometer van de camping af begon het echter te regenen. Gelukkig werden we niet zo nat dat we op het laatst nog het regenpak tevoorschijn moesten halen.
Na de weersvooruitzichten te hebben bekeken, ziet het ernaar uit dat we morgen deze camping verlaten en afzakken richting zuidoost.
Het weer heeft overal dezelfde papieren, maar morgen - en zeker morgenavond - schijnt de regen even zijn biezen te pakken.
We willen richting Monsaraz en meer specifiek het gebied rond het stuwmeer van Alqueva. Op maar weinig plaatsen in Europa is de sterrenhemel zo indrukwekkend als in dit stuk van Alentejo, zo schijnt het.
Bovendien is het morgen, 2 maart, volle maan.
Nu maar duimen dat de hemel morgenavond een beetje helder is ;).
Dat betekent dat je even niet zo veel van ons zult horen, want het is toch weer afwachten wanneer we weer goed internet zullen hebben.
Voor nu, de groetjes van ons en... tot blogs!